Αύριο θα γίνει το τρίτο και τελευταίο μάθημα για τις κρίσεις στις 7.00 μμ. Στο αυριανό μάθημα θα παρουσιάστεί η θεωρία του Brenner και του Μάτικ του νεότερου για την τρέχουσα κρίση και θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μία σύνθεση των δύο προσεγγίσεων.Επίσης θα παρουσιάσουμε την ανάλυση των Παιδιών της Γαλαρίας για την κρίση όπως αυτή υπάρχει στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού (#15).

Αλλά το πράγμα δεν αλλάζει στην ουσία αν -διατηρώντας βέβαια, ως βασική στάση, τον οικονομικό φαταλισμό- ειδωθεί η κρίση από την άποψη της επαναστατικής αισιοδοξίας, δηλαδή αν βεβαιωθεί ότι αυτή είναι αναπόφευκτη και στερείται διεξόδων για τον καπιταλισμό… Τώρα, ο Λένιν πολύ σωστά αποκάλυψε ότι δεν υπάρχει καμιά κατάσταση που να μην έχει μέσα της διεξόδους. Σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρεθεί ο καπιταλισμός, θα είναι πάντα διαθέσιμες κάποιες δυνατότητες λύσης “καθαρά οικονομικές”. Το ερώτημα είναι αν αυτές οι λύσεις θα είναι βιώσιμες, αν κάποτε βγουν από τον καθαρό θεωρητικό κόσμο της οικονομίας και εισαχθούν στην πραγματικότητα της ταξικής πάλης. Διάφορες διέξοδοι για τον καπιταλισμό θα ήταν λοιπόν διανοητές, αυτές καθεαυτές. Αλλά το πραγματοποιήσιμό τους εξαρτάται από το προλεταριάτο. Είναι το προλεταριάτο, είναι η δράση του που φράζει στον καπιταλισμό τη διέξοδο από την κρίση. Βέβαια: ότι τώρα αυτή η δύναμη βρίσκεται στα χέρια του προλεταριάτου, είναι συνέπεια της ανάπτυξης της οικονομίας που υπακούει σε “φυσικούς νόμους”. Από την άλλη μεριά, αυτοί οι “φυσικοί νόμοι” καθορίζουν μόνο την ίδια την κρίση, δίνοντας της τέτοιες διαστάσεις που να καθίσταται αδύνατη μια “ήρεμη” παραπέρα ανάπτυξη του καπιταλισμού. Αν αυτοί μπορούσαν να εκτυλιχθούν ελεύθερα (με καπιταλιστική έννοια), χωρίς εμπόδια, δεν θα οδηγούσαν βέβαια στην απλή και καθαρή κατάρρευση του καπιταλισμού ή στην ομαλή μετάβαση στο σοσιαλισμό, αλλά μέσα από μια μακρά περίοδο κρίσεων, εμφυλίων πολέμων και παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών πολέμων σε μια πάντα ανώτερη βαθμίδα, στην “αμοιβαία καταστροφή των μαχόμενων τάξεων”, σε ένα νέο στάδιο βαρβαρότητας.”